Rozdział 2

Drzwi do domu otworzył Stefan, powiedział że razem z Damonem chcą mi coś powiedzieć, kazał mi zaczekać w salonie, usiadłam na ciemno czerwonej kanapie na której bez najmniejszego problemu zmieściło by się pięć osób. Pokój był koloru beżowego, zasłony wiszące na ogromnych oknach były zakurzone. Na przeciwko mnie znajdował się kominek, nad nim wysiał ogromny obraz naprawdę pięknego chłopaka, wyglądał młodo miał gęste czarne włosy i niezwykłe ciemno niebieskie oczy. Jego ubrania wyglądało jak te z XIX wieku, podpierał się na lasce której czubek przypominał głowę lwa, nieważne w którą stronę się przechylałam jego wzroku zawsze skierowane był wprost na mnie. Chłopak wyglądał na zagubionego i zranionego przez świat, patrząc na obraz miało się ogromną ochotę go przytulić i powiedzieć "Wszystko będzie dobrze".  Wstałam z kanapy i powolnym krokiem zbliżyłam się do obrazu, opuszkami palców przejechałam po płótnie, z moim niskim wzrostem mogłam jedynie dosięgnąć kostek ciemnowłosego. Odwróciłam się z zamiarem zajęci mojego poprzedniego miejsca, niestety mój brat Damon zrobił to zamnie, Stefan stało obok patrząc przed siebie.
- Kto to ? - spytałam braci wskazując na obraz na mną. Oboje podnieśli wzrok, Stefan zmarszczył brwi.
- William Herondale - odpowiedział krótko, odwróciłam się do ciemnowłosego, znów przyjrzałam mu się uważnie i musiałam przyznać że żadne inne imię nie pasowało do niego tak jak to. - Ale teraz nie o niego chodzi, chodzi o ciebie - odwróciłam wzrok od chłopaka i spojrzałam na Stefana.
- O co chodzi ?
- Przeprowadziliśmy się tu tylko z jednego powodu, w tym mieście istoty takie jak wampiry, duchy czy wilkołaki mają lepiej. Jest tu...
- Zamek - przerwałam mu, mają już dość jego przemowy - Chodzi ci o rodzinny zamek - powiedziałam i rozejrzałam się po pomieszczeniu.
- Nie, tak naprawdę to ten zamek nie jest nasz - wyjaśnił Stefan, patrząc na Damona jakby szukał u niego odrobiny pomocy - Zamek jest jego - wskazał na obraz Willa - Pamiętasz że po tym jak zostaliśmy wampirami Damon uciekł, zostawiając nas - szatyn rzucił Damonowi wrogie spojrzenie, a ja przytaknęłam lekko - Wtedy właśnie zaprzyjaźnił się z Williamem, dlatego możemy tu zamieszkać. Ale chodzi o to że...
- Czy Will żyje ? - spytałam, znów mu przerywając.
- Tak, i przestań mi przerywać - on żyje, chłopak z obrazu do którego odrazu poczułam sympatie, czułam jakbym go znała, on żyje. Serce zatrzepotało mi w piersi, to było dziwne, nie miałam na to wpływu. - Przeprowadziliśmy się tu ponieważ Will żyje już wiele lat, tak samo jak my jest wampirem, w tym zamku odbywa się coś w rodzaju akademia. William pomaga potworą które nie potrafią panować nad swoją mocą czy też naturą. Rozumiesz ? On ci pomoże, pomógł już wielu potworą. Damonowi także, prawda ? - czarnowłosy, pierwszy raz odkąd pojawiłam się w zamku zwrócił na mnie uwagą.
- Tak to prawda, pomaga wampirą, czarownicą, duchom. Uczy je, i pomaga zrozumieć czym się stały.
- Gdzie on teraz jest ? - niczego bardziej nie pragnęłam bardziej niż zobaczyć go na żywo.
- Nie ma go dziś, wyszedł. Słyszał o nowym wilkołaku w mieście i chciał to sprawdzić. - powiedział Stefan, biorąc moje walizki w ręce - Chodź pokaże ci gdzie jest twój pokój - skinął na mnie głową i ruszył w stronę schodów. Na górze znajdował się duży korytarz w którym znajdowało się wiele drzwi, Stefan stanął obok jednych i wyjął klucz z tylnej kieszeni spodni.
- Mój pokój jest naprzeciwko, po prawej jest pokój Damona - tłumaczył celując kluczykiem do dziurki od drzwi.
- A po lewej ? - spytałam odgarniając włosy które spadły mi na czoło.
- Willa - serce znów dało o sobie znać, muszę się uspokoić. Nie znam go, a on pewnie i tak nie będzie mną zainteresowany, nikt nie jest.
Stefan odłożył moje walizki, i zostawił mnie samą bym mogła się zaaklimatyzować. Wzięłam prysznic i przebrałam się w białą koszulkę na ramiączkach i krótkie szare spodenki. Byłam zmęczona podróżą więc położyłam się na łóżku. Zamknęłam oczy, i zobaczyłam w oddali czarną postać, zbliżała się do mnie. Gdy była wystarczająco blisko zobaczyłam jak jej niebieskie oczy błysnęły, tylko raz w życiu widziałam takie oczy, więc to mogła być tylko jedna osoba.

William

~*~

Nie za bardzo mi się podoba, ale postanowiłam go wrzucić.

W zakładce Bohaterowie pojawiła się postać Williama. 

Ciekawe czy wie ktoś skąd jest William Herondale....hihihi <3

dziękuje ♥

@awwmyluhan 

Rozdział 1

Stałam przed ogromną żelazną bramą, obok mnie stały moje walizki jedna w kwiatki a, druga niebieska na kółkach. Moi bracia już od 2 tygodni mieszali w zamku który znajduje się za bramą, ja w tym czasie przebywałam w naszym starym domu w Irlandii. Byliśmy już tam 6 lat i Damon, mój najstarszy brat zaczął się martwić że ludzie zauważą ze się nie starzejemy...no tak zapomniałam wam powiedzieć.  Ja i moi bracia jesteśmy wampirami już od 1938 r.  A jak do tego doszło ? To trochę dziwna historia.....


* Anglia 15 maja 1938r. *
Czesałam moje włosy dokładnie przyglądając się sobie w lustrze, i zastawiałam się dlaczego moi bracia nie zabrali mnie ze sobą do znajomych.  Miałam już 18 lat, większość moich koleżanek miało narzeczonych a nawet mężów. Moja rodzina nie należała do najbogatszych, dlatego martwiłam się ze nigdy nie wyjdę za mąż. Rzadko wychodziłam z domu, i nie znałam dużo chłopców którzy nadawaliby się na ojca dzieci i głowę rodziny.
- Córciu, córciu ! - usłyszałam nawoływania mojej mamy, szybko wstałam z krzesełka i pobiegłam do sypialni w której leżała moja rodzicielka.
- Tak, matko ? - stanęłam w progu, obserwowałam moją mamę od dawna była bardzo chora. Od prawie 6 miesięcy nie może się ruszać z łóżka, nie było nas stać na leki musieliśmy zadowolić się ziołami z ogródka babci. Z dnia na dzień wyglądała coraz gorzej i wiedziałam ze w każdej chwili mogę ją stracić. Moi bracia nie przejmowali się tym tak jak ja, wydawało się że już dawno pogodzili się z tym ze mama może umrzeć.
- Usiądź tu, proszę - wskazała na krzesełko obok niej, powoli podeszłam i zajęłam miejsce które zawsze zajmowałam ja. Złapałam ją za rękę, była taka zimna i krucha jak szkło, zaczęłam się bać.
- Wszystko w porządku ? - głos mi drżał ,mama lekko ścisnęła moją rękę i odwróciła głowę w moją stronę. Pokiwała nią i zamknęła oczy. Moje serce zaczęło walić jak szalone, szybko zeskoczyłam z krzesełka i przyłożyłam palce do szyi mojej rodzicielki i sprawdziłam puls. NIC ! nie czułam pulsu ! Łzy spływamy po moim policzku i zaczęły kapać na twarz kobiety, starłam je palcem i przykryłam mamę kocem. Wyszłam z sypialni, cały obraz miałam zamazany, potrzebowałam teraz Stefana mojego brata, chciałam żeby ktoś mnie przytulił. Założyłam buty i wybiegłam z mieszkania, nie myśląc nawet o tym żeby zamknąć drzwi. Dochodziła północ, było ciemno a ja biegłam przed siebie nie czując zmęczenia. Wiedziałam gdzie moim bracia zawsze spotykają się ze znajomymi, gdy byłam już blisko zobaczyłam ze w budynku nie świeci się światło. Tego było już za dużo upadłam na kolana po środku ulicy i nie mogłam przestać szlochać, nie potrafiłam nawet wstać gdy zobaczyłam że zbliżają się do mnie dwa światła. Nie wiedziałam ze jej śmierć tak bardzo mnie zaboli, wolałam umrzeć teraz niż żyć chwile dłużej. Zamknęłam oczy i czekałam, miałam nadzieje że w tej ciemności nikt mnie nie zauważy.  Jednak zamiast uderzenia poczułam parę rąk na ramionach które ciągnęły mnie w górę. Zaczęłam się wyrywać, oprawca przytulił mnie do siebie i zaczął głaskać moje włosy.  Poczułam znajomy zapach, otworzyłam oczy i zobaczyłam Stefana.
- Ciii, malutka. Co się stało ? Ktoś cie skrzywdził ? - brat zaczął mnie dokładnie oglądać, sprawdzając czy nic mi nie jest.
- Ma...ma....umarła.... - jąkałam się, nie potrafiłam złożyć poprawnie zdania i ręce mi się trzęsły.
- Wiedzieliśmy ze to kiedyś się stanie, choć wróćmy do domu - Stefan zaprowadził mnie do samochodu i posadził obok Damona który nawet nie zwrócił na mnie uwagi. Nigdy się dobrze nie dogadywaliśmy. Oparłam się o fotel i zamknęłam oczy mając nadzieje ze dzisiejszy dzień to tylko sen. Stefan pogłaskał mnie po ranieniach i odpalił samochód.
 
Drzwi domu były zamknięte, bardzo dobrze pamiętałam że zostawiłam je otwarte. Damon pierwszy przekroczył próg i ruszył w stronę sypialni mamy. Stefan szedł obok mnie i wciąż powtarzał ze wszystko będzie dobrze. Właśnie zbliżaliśmy się do drzwi, gdy nagle usłyszeliśmy krzyk.
- Zaczekaj, uciekaj gdyby coś było nie tak - powiedział szatyn, i poszedł sprawdzić co się stało z naszym bratem. Stałam na dworze i czekałam, znów usłyszałam krzyk. Nagle przede mną pojawiła się ubrana na czarno postać, złapała mnie i zanim zdążyłam zareagować wysunęła kły i ugryzła mnie w szyje. Przeszył mnie ogromny ból, i utonęłam w ciemności
**

Wytarłam łzę spowodowaną wspomnieniami, od tamtej chwili ja i moi bracia nie zostaliśmy w żadnym miejscu dłużnej niż 6 lat. Rozumiałam to i wiedziałam że to nie ich wina. Wszyscy musieliśmy zrezygnować z naszego dawnego życia. Wzięłam moje walizki w ręce i otworzyłam bramę.

~*~

Ups.....trochę mnie nie było.

PRZEPRASZAM

nie wiem co jeszcze mogę napisać, nie będę się tłumaczyć bo nie mam wytłumaczenia :(

@awwmyluhan